စာရြက္ေပၚကရင္ဘတ္အေၾကာင္း: March 2011

ဒီဇင္ဘာဆိုေပမယ့္ နံနက္ခင္က ႏွင္းေတြစိုစြက္ၿပီး ေအးျမမေနဘူး....

မနက္ေစာစာစီးစီး ေအာက္ထပ္ကကေလးေတြ ဆူညံသံေတြနဲ႔ ႏိုးလိုက္တာ အလန္းေပးထားတဲ့ ႏိုးစက္ေတာင္ မခုန္လိုက္ရဘူး။ တညလံုး အလုပ္လုပ္ထားရလို႔ ပင္ပန္းေညာင္းညာ ေနေလာက္ၿပီထင္တဲ့ ပန္ကာကိုပိတ္ တဘက္ေလးကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဳးခန္း၀င္တယ္။ ေရ ခ်ိဳးခန္းက ျပန္ထြက္လာ ေတာ့ ၿဖီးစရာရွိတာၿဖီး အ၀တ္စားလဲ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ဆြဲၿပီး လကၻက္ရည္ဆိုင္ဘက္ အရင္ဘီးလွိမ့္လိုက္တယ္။ လကၻက္ရည္ ေသာက္ေနရင္းနဲ႔တခုခုကို ခံစားမိရင္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေဆာင္းမရွိတဲ့ဒီလိုကၽြန္းၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ဒီဇင္ဘာမွာ ဒီေန႔မွထူးထူးဆန္းဆန္းေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အထိေတြ႕လို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ တျခမ္း ျဖတ္သန္းေနသေယာင္။ လူေတြၾကည့္ေတာ့လဲ နဂိုတိုင္းပါပဲ။ အင္း စိတ္ထင္လို႔ပဲေလလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရြတ္ဆိုရင္း ဘီးကိုဆိုင္ဘက္လွိမ့္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ပါကင္မွာ ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကိုအၾကည့္..... တစ္ဆိုင္ေက်ာ္ မွာေပါ့ “အင္း ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ ေစာေစာက ငါ့ရင္ေတြေအးေနတာ”။ ေသခ်ာပါၿပီ ကၽြန္ေတာ္ပူေလာင္ေတာ့မည္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ မနီတနီဆိုးထားတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြပဲ ျမင္ခဲ့တယ္။ တပတ္အေက်ာ္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ့္အသိထဲကို ရုပ္လံုးတစ္ခု တိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ အသက္ ၁၇၊ ၁၈ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆိုေပမယ့္ “ကိုး” ကိုစိတ္မ၀င္စားဖူးတဲ့ “န၀င္း” ပါ။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ “မ” ဂဏန္းေတြကလြဲရင္ ကာလာစံုဂဏန္း ေတြကိုပဲ ေရွ႕ထားခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ စကားလံုးေတြက အဲ့ဆံႏြယ္ပိုင္ရွင္ဆီ တြန္းပို႔ေနၿပီ။ အာရံုေတြကို ဖုန္းတစ္လံုးထဲက ဂိမ္းေပၚမွာ ဖိႏွစ္ထားပါရက္ မ်က္ လံုးေတြကစိတ္ရဲ႕ေခၚရာေနာက္တေကာက္ေကာက္ လိုက္မိေနတယ္။ ေရာ္........ခက္ပါၿပီ။

အင္း ေသခ်ာပါၿပီ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး အသစ္ေတြ႕ရွိ ခ်က္ အျဖစ္ သူမကိုစိတ္၀င္စားေနခဲ့ၿပီ။ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာ ပါးစပ္ ေတြစိတ္ေတြက ေျခေထာက္ေတြကိုတြဲေခၚ သူမေရွ႕မွာ သြားသြား ရပ္မိေန တယ္။ ေျပာစရာမရွိ ေမးမိျပန္ေတာ့လည္း ပူေလာင္ရျပန္တယ္။ လိုင္စင္ မရွိဘူးအထင္နဲ႔ ဖမ္းမယ္လို႔လုပ္ေနတဲ့ ရဲတစ္ေယာက္လို ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ျပန္ရွက္ေနေသးတယ္။ သူမကေလးက ရည္းစားရွိတယ္ဆိုတဲ့ ျခံကိုပါးစပ္နဲ႔ ခတ္ျပ လိုက္တယ္။ ပံုမွန္ေျပာေနက် စကားသံေတြက ၂ ရက္ ေလာက္ စိမ္းသြား က်တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေတြးပိတ္ကားေပၚတင္ၿပီး စိတ္ေတြက ရံု၀င္ေၾကးမေပးပဲထိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ မိုးလင္း ေပါက္ျပတဲ့ ဇာတ္ကား ကိုယ္တိုင္နားမလည္ျခင္းနဲ႔အိပ္ရာ၀င္လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သြားတိုက္ရင္းပဲ ဆံုးျဖစ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္မိတယ္။ ပထမဆံုးလုပ္ရမွာက ငါဖုန္း၀ယ္ရေတာ့မည္။ ဖုန္းကိုလူတိုင္းကိုင္ႏိုင္ပါရက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မကိုင္ခ်င္ခဲ့ပါ။ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆက္စရာလူမရွိသလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္မယ့္ လူလဲမရွိခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ရေတာ့မည္။သူမေပးပါတယ္ဖုန္းနံပါတ္ ကို တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြလို အိုင္တင္ခံတာေတြ၊ မာနေတြ၊ ေမးခြန္းေတြ မထုတ္ပါ။ “ၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္အလိုက္သိတတ္တဲ့ ေကာင္မေလး လည္းဆုိတာ” ။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကို အေပးယူတည့္ေတာ့လည္း ရင္ကခုန္မိျပန္တယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြေငးၿပီး ၿပံဳးစိစိလုပ္ေနလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ မသိရင္ ဂဏန္း ၁၀ လံုးကိုစီထားတဲ့ နံပါတ္ေလးေတြကပဲ အလွဆံုးပန္းခ်ီကားလိုလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက မႈန္၀ါး၀ါးရယ္ပါ။ ဒီဘက္ကဖုန္းက သာ နံပါတ္တစ္ခုထဲနဲ႔ မန္မိုရီ အကုန္လံုးကို ပိုင္စိုးေနရာယူထားတာ။ ဟိုဘက္မွာေတာ့ တျခားနံပါတ္ေတြ ရွိေသးတယ္ေလ။ အဲ့ေတာ့ ဒီဘက္က တန္းစီ ရျပန္ေရာ။ save လုပ္ဖို႔ နာမည္ ကို စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ဦးေႏွာက္ေတြ အလုပ္ရႈပ္ရျပန္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ရိုးရိုးေလး ပဲရလိုက္တယ္။ “မ” ။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၆ ႏွစ္ ႀကီးသူေပါ့။ အဲ့ေတာ့ ရိုးရိုးေလးပါပဲ။ အဲသူမ်ားေတြ သံုးစြဲဖူးထားတဲ့ ရိုးရိုးေလးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုရိုးတယ္။ နာမည္တူေပမယ့္ အဲ့ေပၚ သက္ေရာက္မႈ ရင္ခုန္သံေတြကြာသည္။

                     အဲ့တိုင္းရင္းသူေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္စကားေတြေျပာေနခဲ့တာၾကာၿပီ။
                      သူကကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္ဘတ္နဲ႔တစ္ခြန္းေတာင္ ျပန္ေျပာပါရဲ႕လား။ ဘယ္ေျပာလိမ့္ဦးမလဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ဘာအေၾကာင္း အရာမွ မေျပာရေသးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈနဲ႔ဆိုင္တဲ့ပ်ိဳးပင္ေလးေတြ အေၾကာင္းေပါ့၊ တေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္......။

ဒီဇင္ဘာရဲ႕ရက္ေတြက ကုန္ခါနီးၿပီ။ ဒီဇင္ဘာတင္မဟုတ္ဘူး ႏွစ္လည္းကုန္ေတာ့မည္။ ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳေတာ့မည္ပဲ။ အဲ့ေန႔က သူမ ဆိုင္မလာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့သြားပါရဲ႕။ သူမဘယ္ လာလိမ့္မလဲ။ ဒီေန႔ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ခရစ္မတ္ေန႔ေလ။ သူမဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ဆုေတြ ေတာင္းမွာေပါ့။ သူမလာတဲ့ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြ ပိုခုန္ေန လိုက္တာ။ ခုန္မွာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္သူမကို ညေနမွာ ၂ ေယာက္တည္း ေတြ႕ရေတာ့ မည္ ပဲ။ ညကဖုန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူမကိုခ်ိန္းထားတယ္။ မနက္ ျဖန္အတြက္ လက္ေဆာင္ေပးပါရေစေပါ့။ သူမ မျငင္းပါဘူး။ လက္ခံေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔........။

ညေနခင္းရဲ႕ ေန၀င္ေတာ့မယ့္ ပင္လယ္ႀကီးက ခုမွပဲထိုးထြက္လာေတာ့မလို။ ေလေတြကပဲ တမင္သက္သတ္ သူမရနံ႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ ဆီသယ္လာေပးသလိုလို။ အေနထိုင္မတတ္တဲ့ စိတ္ေတြကခုန္စြခုန္စြနဲ႔ ဘာမွန္းမသိေအာင္ ပူညံပူညံနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတာပါ သူမ လည္းထိုင္ေနပါရဲ႕။ ဘယ္လိုလုပ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြကလမ္းထ ေလွ်ာက္ေနသလဲ။ ဒီလိုနဲ႔သူမကပဲ စေျပာပါတယ္။

“လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆို”

             “ေၾသာ္...အင္းဟုတ္သားပဲ”
                   “ေရာ့ ဒါက မ ကိုေပးတဲ့ခရစ္မတ္လက္ေဆာင္ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွေတာ့ လက္ေဆာင္မေပးဘူးဖူးဗ်၊ ဒါပထမဆံုးပဲ”
                  “အင္းေက်းဇူးေနာ္”
                  “ဟုတ္ကဲ့ရပါတယ္”
                  “အင္း…..”

မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့တာက နာရီေလးတစ္လံုးပါ တံဆိပ္က Rolex ။ ရုတ္တရက္ က ႀကီးက ေန အ ထိအကၡရာတစ္ခုခ်င္းစီ လိုက္ရြတ္မိတယ္။ ဘယ္ကစေျပာရမွန္းမသိေအာင္ စကားေတြ၀ဲေနၿပီ။ ခက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္ ေတာ့

“ထမင္းစားခဲ့ၿပီလား”

                  “အင္းစားခဲ့ၿပီ”
             “ေအာ္ဟုတ္..ဒါနဲ႔ ”
                  “အင္း…”
                  “ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာရွိလို႔ အဲ့ဒါ”
                  “အင္းေျပာေလရပါတယ္ နားေထာင္ေနတယ္ နားေထာင္ဖို႔ လာခဲ့တာပါပဲ ၿပီးေတာ့ ေျပာစရာရွိလို႔ ဒီကို ေခၚခဲ့တာပဲမဟုတ္ဘူးလား ”
             “အင္း…ဟုတ္ပါတယ္….ဟိုေလ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လွည့္ေပးေလလို႔ရမလား”
            “အင္းရပါတယ္ ” သူမဖြဖြေလး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္တယ္….
                   “ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြကို ခဏေလာက္ ၾကည့္ၿပီး နားေထာင္ေပးပါလား” သူမကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္တယ္….
                 “မ ကိုကၽြန္ေတာ္ သိပ္ ခ်စ္တယ္ ”
                   “......”
                  “ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာမယ္ဆိုတာ မလည္းသိၿပီးသား ျဖစ္ေနမွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုမွမေတာင္းဆိုခ်င္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေနတာေလး ကိုပဲ သိေစခ်င္တာပါ ဒီအခ်ိန္မွာ မကိုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ သိသြားရင္ပဲ အေကာင္းဆံုး အေျခေနတစ္ခု ပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ခ်စ္ပါလို႔လည္း မေတာင္းဆိုဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ႀကိဳက္သလိုသေဘာထားႏိုင္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ခုလိုစကားေတြေျပာေနရ ျမင္ေနရရင္ပဲ အဆင္ေျပေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မကို ကတိ တစ္ခုပါေပးလိုက္ပါရေစ”

“ဘာကတိလ ဲမ လည္းမေတာင္းမိပါလား”

                   “ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္က မေတာင္းပဲနဲ႔ကိုေပးခ်င္ေနခဲ့တဲ့ေကာင္ပါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္ခဏေလာက္ေပးပါ…”
                    သူမက ဆိုရွယ္က်တဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မို႔ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြလို ဘာမဟုတ္တာကို မာန္တတ္မေနပါဘူး။
             လက္ေလးေပးကိုင္တာေလာက္ကို သူမ မျငင္းဘူး။ (ဒီေနရာမွာ လက္ေပးကိုင္တာေလာက္နဲ႔ ဆိုရွယ္က်စရာထင္ေနက်ဦးမယ္ အဲ့လိုေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး)

“ဘာလို႔လဲ”

             “ခဏပဲေပးပါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္ေလ”
             “အင္း……”
                    ကၽြန္ေတာ္သူမ လက္ကိုကိုင္ၿပီး။
                   “ေဟာေတြ႕လား ေရွ႕မွာပင္လယ္ႀကီးရွိတယ္ ဘယ္သူမွမသိဘူး ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ႀကီးသိတယ္ သူၾကားတယ္ေတြ႕တယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမ ၾကားေအာင္ပဲေျပာမယ္”
                  “တကယ္လို႔ တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုအေျခေန ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေပါင္းဖက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ မနီးစပ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မ လက္ထပ္သြားတဲ့အသံမၾကားရမခ်င္း မကလြဲၿပီး ေနာက္ထပ္ ရည္စား ဘယ္ေတာ့မွ မထား ေတာ့ဘူး.....အဲ့ဒါကၽြန္ေတာ္မ ကိုေပးတဲ့ကတိ ”

သူမကၽြန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ၿပံဳးျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ႀကီးကိုေငးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား တိတ္ဆိတ္မႈနဲ႔ စကားေျပာက်တယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့က်တယ္။ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ထိုင္ရင္း သူမက စကားတစ္ခြန္းဆိုတယ္။

လက္ေဆာင္အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးပဲ၊ ေျပာထားတဲ့စကားအတြက္ေတာ့ စဥ္းစားဦးမယ္ေနာ္” တဲ့။
အဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္သူမဆီကျပန္ရလိုက္တဲ့လက္ေဆာင္က စဥ္းစားဦးမယ္တဲ့။ အင္းဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ၿပီးသားပါ။

ေကာင္မေလးေရ.....အခ်စ္အတြက္ေက်နပ္ရတာဟာ

တစ္ခါတစ္ေလ ေလာကမွာ ကိုယ့္စိတ္ကို အေကာင္းဆံုး ေဆးေပးတိုက္ေကၽြးျခင္းပါ။

ေနာက္ေန႔႔ဆိုတာေတြမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကည့္ေတြ အက္ဆီးဒင့္ျဖစ္က်တယ္။ ႏႈတ္ခြန္းေတြမပါေပမယ့္ နားလည္မႈ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကအရံလူပဲေလ။ ကြင္းထဲက ကစားသမား ဘယ္အခ်ိန္ ဒဏ္ရာရမလဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရတဲ့အျဖစ္။ တေန႔တေန႔လည္း သူသြားရာေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ့္မွာအရိပ္လိုအၿမဲလိုက္ေနလိုက္ရတာ။ ျဖတ္လမ္းလို႔ေခၚတဲ့ လမ္း ကေလးမွာ ေဆာက္လက္စတိုက္ေတြၾကား ဖုန္ေတြသဲေတြနဲ႔။ သူမအျပန္လမ္းမွာ အသက္ရွဴရ အေနခက္သြားေလမလား။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ က ခ်က္ျခင္း လက္ကိုင္ပ၀ါတစ္ထည္ေပၚေရာက္လို႔။ မရွိမဲ့ရွိမယ့္စုထားတဲ့ အစာေျပဖိုးေလးထဲက လက္ကိုင္ပ၀ါတစ္ထည္ေလာက္ကို သူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မႏွေျမာဘူး။ ငယ္တုန္းေတာ့လည္း အရာရာဆိုတာႀကီးကို ေခါက္ထားတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္လည္း ရူးပါ့၊ ညတိုင္းဖုန္းဆက္ ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆြဲေပးထားတဲ့ Time Table ကညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွ။ စကားလံုးေတြကလည္း “အဆင္ေျပလား” “အိမ္မက္လွလွ ေလးမက္ပါေစ” ဒါကအဲ့ဇယားကြက္ထဲက ပံုမွန္စကားလံုး။ တခါတခါ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ဘာမွသဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရတဲ့ ဟုိးအေ၀းႀကီးက သူမအခန္း ေလးကိုသြားသြားေငးတတ္တယ္။ လူသူတိတ္ဆိတ္ခ်ိန္ေတြမွာ လင္းေနတဲ့အခန္းေလးကို သူမအထဲမွာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့စိတ္က အာသာေျဖတယ္။ မီးပိတ္ခ်ိန္ေတြမွ အိပ္ရာ၀င္ဖို႔ေျခလွမ္းေတြျပန္လွည့္တယ္။ အထဲမွာေတာ့ သူမဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ ခ်စ္စင္ေရးႏြဲၿပီးေလာက္ေရာေပါ့။ တခါတခါ ဖုန္းထဲ က ဟဲလို ဆိုတာေလး ၾကားရဖို႔ မဆီမဆိုင္ ခပ္၀ါး၀ါးေတြ႕ရတဲ့ အခန္းေလးကို လူေျခပ်က္တဲ့ လမ္းေပၚကေနေငးၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္ေသးတယ္။ လူရမ္းကား ေပါတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ကိုယ့္ကိုသတ္ၿပီးဆိုင္ကယ္ပါ လုသြားမွျဖင့္။ ဒါေတြလဲေခါင္းထဲမွာ အဓိကမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ တညကဆိုေပါ့ သူမဆီ ဖုန္းဆက္တာ ဖုန္းကဘီးဇီးျပေနတယ္။ အင္း သူမ မေလးရွားက သူ႔ေကာင္ေလးနဲ႔ေျပာေနေရာေပါ့။ သူ႔ေကာင္ေလး အေၾကာင္းေနာက္မွ သိရတာက အိမ္ကသေဘာမတူလို႔ခြဲထားၾကတယ္ပဲ တစြန္းတစၾကားတာကလြဲၿပီး ဘာမွလဲမသိခဲ့ပါ။ကိုယ္တိုင္လည္း မသိခ်င္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဖုန္းဆက္မရခဲ့ဘူး။ကံဆိုးတယ္ေျပာမလား မိုးရြာတယ္။ ကိုယ္ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ မိုးေရထဲမွာ ထီးမပါ မိုးကာမပါ။ ဖုန္းေလးေတာင္ ပလပ္စတစ္အိပ္ ေလးနဲ႔ ထုပ္ထားရတယ္။ မိုးလင္းခါနီးမွ ဖုန္းလိုင္းအားတယ္။ အဲ့ေတာ့လည္း တဖက္က အိပ္ခ်င္ေနေလာက္ပီထင္ပါရဲ႕။“ဟဲလို ဂြတ္ႏိုက္ေနာ္ အိမ္မက္လွလွေလးမက္ပါေစ”။ အဲ့ဒါေလးေျပာလိုက္ရတာကိုပဲ ေက်နပ္ေနတဲ့ေကာင္။ သူမကၽြန္ေတာ္ အျပင္မွာေရာက္ေနတာ၊ မိုးေတြစိုေနတာ ဘာမွသိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး လက္တည့္စမ္းၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ခ်ေရးၾကည့္တယ္။ အဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္သိ လိုက္ရတဲ့ အရာတစ္ခုက ကိုယ္ဖန္တီးတဲ့အရာတစ္ခုက ကိုယ့္ပါသာကိုပီတီျဖစ္ဖို႔ပဲ။ ေနာက္ေန႔ညေရာက္ေတာ့ သူမကို အဲ့ကဗ်ာေလး ရြတ္ျပတယ္။ သူမလည္း သေဘာက်တယ္။ အဲ့ေန႔ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာစေရးျဖစ္သြားတယ္။ သူမကိုလည္းအိပ္ရာ၀င္ခါနီးတုိင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္စီနဲ႔ တင္ဆက္ရ တယ္။ ေန႔ဘက္မွာ အလုပ္အားတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို ကုပ္ျခစ္ၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးရေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေလာကႀကီးရဲ႕ေနစြဲေတြ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေန၀င္သြားတယ္.....

“တို႔ႏွစ္ေယာက္ျပတ္သြားၿပီ ”

                           “ဗ်ာ ….. ဟုတ္လားဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း”
                          “ဒီလိုပါပဲ အရင္ကတည္းကျပတ္ခ်င္ေနတာ ခုေတာ့ ျပတ္သြားၿပီ….”
                 “အင္းေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ျဖစ္လာတဲ့အေလ်ာက္ေပါ့ ”
                          “ဘယ္လိုလဲ တို႔ေတြျပတ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ နင္ေပ်ာ္လား ”
                 “ဗ်ာ.. အဲ့လိုလဲမဟုတ္ပါဘူး မ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကသာ အဓိကပါ မ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာျမင္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေက်နပ္ေနတဲ့ေကာင္ပါ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာ၀င္ခင္းတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ေကာင္တစ္ေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူး….”

ဘာလိုလိုနဲ႔လေတြေတာင္ခ်ီေနခဲ့ၿပီ။

ငါ့လက္ေတြျဖန္႔ထားဆဲပါေကာင္မေလး
မင္္းလက္ေတြႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လာတြဲပါ။

ဒီေန႔ သူမအေစာႀကီးျပန္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ ဖုန္းေပၚမွာသူမေျပာပါတယ္။

“ဟုိဘက္ၿမိဳ႕မွာ ပြဲေစ်းတစ္ခုရွိတယ္ အဲ့ဒါသြား လည္မလို႔”

             “ေအာ္ဟုတ္လား အင္းဒါဆိုလည္း ဂရုတစိုက္နဲ႔သြားေနာ္ ”
             “အင္း အကိုေတြလဲပါတယ္ေလ”
                   “ေအာ္ အင္းအင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေရာက္ တဲ့အခါေတာ့ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္းဖုန္းဆက္ဦးေနာ္ ဖုန္းကိုေစာင့္ေနမယ္”
             “အင္း..အိုေက…….”

ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တာ မိုးသာလင္း သြားတယ္။ သူမဘာလို႔ ဖုန္းမဆက္ပါလိမ့္။ ဖုန္းလည္းပိတ္ထားတယ္။ လူက တေရးမွ မအိပ္ရေသးေပမယ့္ စိတ္ေတြကပူေနတုန္း။ မၾကည္ မလင္နဲ႔ ေရခ်ိဳးၿပီး ဆိုင္ေရာက္ ေတာ့လည္း သူမဒီေန႔မလာျပန္ဘူး။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူ႕အမေမးၾကည့္ေတာ့ ေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ ေအာ္ဒါဆို သူျပန္ေတာ့ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနမေကာင္းဘူး ဆိုေတာ့လည္း စိတ္ပူမိျပန္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းခြင့္ယူ အေျပးကေလးသြားေတြ႕မိေသးတယ္။

“ေနမေကာင္းဘူးဆိုေပမယ့္ အိပ္ေရး ပ်က္လို႔ေခါင္းကိုက္ရံုေလာက္ပါ”

                “ဒါနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္တာလဲ”
                     “အင္း ညကတည္းကျပန္ေရာက္တယ္ အဲ့ဒါ အိပ္ေနေလာက္ၿပီထင္လို႔ ဖုန္းမဆက္ေတာ့တာ”
              “ေၾသာ္ဟုတ္လား အင္း ရပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း နဲနဲညဥ္႕နက္ေတာ့ ၀င္အိပ္သြားလိုက္တယ္ ဒါနဲ႔ဘယ္လိုလဲ သက္သာရဲ႕လား”
                    “အင္းနဲနဲေတာ့ သက္သာပါတယ္”။

အဲ့ေလေတြ တိုက္တဲ့ညကေပါ့ အခန္းေရွ႕မွာ ဖုန္းေလးကိုင္၊ ကဗ်ာစာရြက္ေလးကိုင္၊ ရင္ခုန္သံေတြကိုင္ၿပီး စကားလံုးေတြကို ေလ လိႈင္းနဲ႔ပို႔လိုက္တယ္။ အဲ့တုန္းက ေနာေနာ္သီခ်င္းမေပၚေသးဘူး။ ရိုနယ္ဒိုအမာၻ႕အေကာင္းဆံုး ေဘာလံုးသမားဆု မရေသးဘူး။ ေဒြးမေသ ေသးဘူး။ နာဂစ္မျဖစ္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္းရည္းစားမရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲမွာ ဒါမွမဟုတ္ တရား၀င္မသတ္မွတ္ပဲ ရည္းစားရခ်င္ ရေနမွာေပါ့၊ ရိုနယ္ဒိုလည္း အေကာင္းဆံုးဆုရဖို႔လည္း ဖီဖာကဥကၠဌေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြ သတ္မွတ္ၿပီးသားေနမွာေပါ့၊ ေဒြးေသဖို႔လည္း ေသမင္းက သတ္မွတ္ၿပီးသားေနမွာေပါ့၊ နာဂစ္ျဖစ္မယ္လို႔လည္း ေလာကႀကီးက သတ္မွန္ၿပီးသားေနမွာပါ၊ ေနာေနာ္လည္း သီခ်င္းေတြဆိုဖို႔ သီခ်င္းေတြေရး ေနေလာက္ၿပီေနမွာေပါ့။ အဲ့ညကပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရည္းစားျဖစ္သြားတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ သူအဲ့ညကေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက “အတိုင္းထက္အလြန္ပဲ” တဲ့။ (ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလိုပဲ ေနာေနာ္ရဲ႕အတိုင္းထက္အလြန္ အယ္ဘမ္ထြက္လာတယ္၊ ရိုနယ္ဒုိလည္း အေကာင္း ဆံုးဆုရသြားတယ္၊ ေဒြးလည္းဆံုးသြားတယ္၊ ေနာက္နာဂစ္ပါျဖစ္သြားတယ္)။ အဲ့ညကလည္း ကၽြန္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ ျပန္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ညေတြ ထပ္တိုးလာျပန္ပါၿပီ။

အေျဖရၿပီးေနာက္ေန႔ပဲ ရည္းစားဘ၀ရဲ႕ပထမဆံုးအျဖစ္ခ်ိန္းၾကတယ္။ အလုပ္ေတြရႈပ္တဲ့ၾကားကပဲ သူေဌးကို ခြင့္ေတာင္း၊ သူေဌး ကဆူေသးတယ္၊ လချဖတ္ဦးမယ္တဲ့။ ျဖတ္ခ်င္လဲျဖတ္ပါေစေတာ့။ အဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့အရာတစ္ခုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပင္လယ္ ကမ္းေျခက ေစ်းေလးမွာ မုန္႔၀ယ္ၿပီး အတူထိုင္ၾကတယ္၊ စကားေျပာက်တယ္၊ကေလးေလးေတြေရကူးတာ တူတူထိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ သူကပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တဲ့ လက္ေဆာင္ယူလာေပးခဲ့တယ္။ A ဆိုတဲ့စာလံုးပါတဲ့ဦးထုပ္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြေရးဖို႔တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလး အသဲပံုေလးနဲ႔။ အဲ့ဒါက ေမြးေန႔အတြက္ပါတဲ့။ ဟုတ္သားပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕ကမၾကာခင္ရက္ပိုင္းေလးကပဲ ၿပီးသြားတာ။ အဲ့ေန႔ညေနပိုင္းမွာပဲ ေန၀င္ခ်ိန္ အတူထုိင္ၾကည့္ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ခါနီးမွာ သူမက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုအေၾကာင္းလည္း သင္ေပးသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ အဲ့မသိခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခုကို မသိေသးဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွ.......

                      “မ ေရွ႕အပတ္ထဲျမန္မာျပည္ျပန္ရေတာ့မယ္”
               “ဗ်ာ.........”   ရင္အစံုကိုတိုက္ေလယာဥ္ တစ္စင္းမ်ား ဗံုးက်ဲလိုက္ေလသလား ပြင့္ထြက္သြားတယ္။
                “ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း ျဗဳန္းစားႀကီး”
                    “အင္းဟုတ္တယ္ မ လဲမျပန္ခ်င္ဘူး အိမ္ကအတင္းေခၚေနတာ၊ ဟို္မွာစီးပြားေရး လုပ္မလို႔တဲ့ အဲ့ဒါမကိုျပန္လာေစခ်င္တယ္၊ ေခၚေနတာေတာ့ၾကာၿပီ ျငင္းေသးတယ္ ခုေတာ့မရေတာ့ဘူး အတင္းကိုျပန္လာခိုင္းေနၿပီ”။
                  အဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကမာၻ႔ အအဆံုးလူသားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာစြံ႕အသြားတယ္။ အာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္၊ဘာမွကိုလုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္လဲမရွိ၊ လူမမာ တစ္ေယာက္လို မႏိုင္ေတာ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ကိုအိပ္ရာေပၚပစ္တင္၊ ပါးစပ္ကစြံအေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို မ်က္လံုးကေနေဖာက္ခ်ၿပီး ေခါင္းအံုးတစ္ခု လံုးရႊဲေအာင္ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့က်မွ ကၽြန္ေတာ္မသိလိုက္တဲ့အရာက အဲ့ေန႔ကသူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိန္းေတြ႕မႈဟာ ရည္းစားဘ၀မွာ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေပါ့.......။

ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တန္းနစ္ေဘာလံုးတစ္လံုး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ လာထိၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျပန္ထြက္သြားသလိုပဲ။ အနီးကပ္ဆံုး ေရာက္လာၿပီးမွ အေ၀းဆံုးကိုျပန္ထြက္သြားမယ္တဲ့။ သူမေျပာရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသနားတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္လိုလဲသူမက သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဦးမျဖစ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္အခ်စ္ဆံုးပါလို႔ေတာ့ေျပာခဲ့ဘူးတယ္။ ခုလည္းသူမထားသြားရမွာမို႔။ တကယ္ေတာ့ သူမ အျပစ္ ေတြမွမဟုတ္တာ။ တပတ္ဆိုတဲ့ အဲ့ရည္းစားသတ္တမ္းေလးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ၿပီး သူမေရွ႕မွာ အားတင္းျပခဲ့တယ္။ တေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေတြ က်မွာေပါ့ေလ ဆိုတဲ့အသိ တခါတည္းရိုက္သြင္းခဲ့တယ္။

သူမျပန္မယ့္ေန႔.....

ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ၿပီး။ ဘာမွမေျပာက်ဘူး။ ရင္ဘတ္ေတြကို ဟန္ေဆာင္ ထားက် တယ္။ စကားလံုးေတြကို ရွားပါးပစ္လိုက္က်တယ္။

“က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါ”

“ဟုိေရာက္ရင္ဖုန္းဆက္မယ္ ”

ေကာင္မေလးကေကာင္ေလးရဲ႕ညာဖက္ ပါး ေပၚမွာ မိုးတိမ္ေလးတစ္ပြင့္ ဖြဖြေလး ေရးဆြဲေပးၿပီး ေက်ာခိုင္းသြားတယ္။

သူကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေ၀းသြားၿပီ.......။

ကံဆိုးမႈေတြၾကားက ကံတခ်ိဳ႕ေကာင္းခဲ့တယ္။ အထက္ျမန္မာျပည္ကႏိုင္ငံျခားကတင္သြင္းတဲ့ ဖုန္းေတြေၾကာင့္ ဆက္သြယ္ေရး ဖုန္းလိုင္း ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖုန္းအားေကာင္းခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ အဲ့ေကာင္းတဲ့ တခ်ိဳ႕ကံေတြ ၾကာၾကာေတာင့္မခံႏိုင္ပါ။ ေနာက္တစ္လ အၾကာမွာ ပဲသူမစီးပြားေရးေၾကာင့္ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရြ႕ရေတာ့မယ္။ ပိုဆိုးတာက အၿပီးသြားေတာ့မယ္။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာက ဖုန္းလိုင္းေတြေအာက္ သြားျခင္းပဲ။ အဲ့လိုနဲ႔သူမ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေ၀းတဲ့ေနာက္တစ္ေနရာဆီကို သြားျပန္ၿပီ။ ခ်စ္သူအသံကိုေတာင္ ၾကားခြင့္မရွိေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္။ သတင္း ေမးရင္ေတာင္ သူမအိမ္ကိုဖုန္းဆက္ေမးရတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ဖုန္းခဏခဏဆက္တာမေကာင္းမွန္းသိေတာ့လည္း ဖုန္းဆက္ဖို႔နားရျပန္တယ္။ အဲ့ဒီရက္ပိုင္းေတြ အလြမ္းေ၀ဒနာကို အလူးလဲခံစားရတဲ့ လူမမာလံုးလံုးျဖစ္ခဲ့ရ။ သူမ မရွိေတာ့တဲ့ၿမိဳ႕မွာ အမွတ္ရစရာ ေတြျမင္တိုင္း၊ အတူထိုင္ဖူးတဲ့ ေနရာေတြ၊ ဖုန္းသြားသြားေျပာေနက် လမ္းေဘးဖုန္းရံုေလးေတြ၊ ေျမနီလမ္း၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုျမင္မိရင္ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ေနေန ရင္ေတြ ပူေႏြး ေနၿမဲ။ အဲ့ဒီ အလြမ္းေတြစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ေဒသႀကီးမွာ ေျခခ်ရတာ အသက္ရွဴက်ပ္လာသလိုလို။ စိတ္ရွိရွိနဲ႔ အလုပ္ေတြဖိလုပ္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ ကိုမေျပာင္းလဲ။ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေက်ာ္သြားတယ္။ မထူးေတာ့ၿပီ ျဖစ္သမွ်အားလံုးကိုေက်ာခိုင္း ခ်စ္သူမ်ားဆီးႀကိဳေနမလားဆိုတဲ့ ခပ္ေပါေပါ စိတ္ကူးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားၾကည့္တယ္။

တခါတရံေတြမွာ ဆႏၵေတြေနာက္ကို လက္ေတြ႕ေတြမလိုက္ႏိုင္စၿမဲ။ ေနာက္မွာပဲအၿမဲေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို္င္နဲ႔ေက်ာင္းသား ဘ၀ေၾကာင့္ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာသြားမွ အဲ့ၿမိဳ႕ေပၚေျခခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။

“ဟဲလို….ရွိပါသလား”

“ဟုတ္ကဲ့ ခဏကိုင္ထားပါေနာ္ ” အလို…သူမ ျပန္ေရာက္ ေနၿပီပဲ။

            “လာေလ အိမ္ထဲ၀င္ ” ကၽြန္ေတာ္မွင္သက္မႈေတြ ဆြဲေခၚရာေနာက္ကို စကန္႔ပိုင္းေလာက္ အသိစိတ္ေတြလြတ္ဖူးပါတယ္။
               “နင္ပိန္သြားတယ္ေနာ္ ” ခုထိုဘာေျပာရမွန္းမသိ ဘာအသံုးႏႈန္းေခါင္းစဥ္တပ္ေခၚရမည္နည္း။
               “ဟုတ္တယ္ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ေတြျပန္လုပ္ရင္း ပိန္သြားတာ ျပန္ေရာက္ေနတာေတာ့ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းပါဆက္တတ္ျဖစ္ လိုက္ေသးတယ္ေလ… ခုလည္းမေနာပြဲကို သူငယ္ခ်င္းကေခၚလို႔ေရာက္ျဖစ္တာ”
               “ဟုတ္လား ငါလည္း တေန႔ကမွျပန္ေရာက္တာ တူေလးကေဆးရံုတင္ရမယ္ဆိုလို႔ ခြဲစိတ္ရင္လည္း ခြဲရမယ္တဲ့အဲ့ဒါေၾကာင့္ ျပန္လာေပးရတာေလ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာကလူႀကီးေတြပဲမ်ားေတာ့ ကူလုပ္ေပးမယ့္လူမရွိဘူးေလ ဒါေၾကာင့္ျပန္လာတာ”
               “ဟုတ္လား အင္းတိုက္ဆိုင္တယ္ပဲေျပာရမလား ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာၾကာၿပီ၊ ဆက္တိုင္းလဲ ေနေကာင္းလား ဆိုတာကလြဲရင္ က်န္တဲ့သတင္းမသိရတာရယ္ၿပီးေတာ့ ခဏခဏဆက္ေတာ့လည္း အားနာလည္တာနဲ႔ မဆက္ပဲေနေနတာ ၾကာၿပီ”

“ေၾသာ္….ဖုန္းဆက္ေနခဲ့ေသးတာလား…”

              “ ဟုတ္တယ္ေလ…..မသိဘူးလား…..”
              “ မ ဘာမွ မသိရဘူး…….” ဧည့္ခန္းေထာင့္မွ မိန္႔မိန္႔ေလးထိုင္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ မိခင္ျဖစ္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္မ်က္ ၀န္းေတြ အမွတ္မထင္ လွည့္ၾကည့္ၾကမိတဲ့အခါ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ကပဲ လူငယ္ပီပီ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္ၾကတယ္။
              “ခုမွဒီၿမိဳ႕ကို ေရာက္လို႔ျပန္မ်ားေရာက္ေနေလ မလားရယ္ ၿပီးေတာ့ သိပ္ေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ရယ္ေၾကာင့္လဲပါတယ္ ဒါနဲ႔ဆက္ၾကည့္လိုက္တာ ကံအေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္လို႔ေပါ့”
               “အင္းေနာ္ ဒီ လိုမ်ိဳးျပန္ေတြ႕မယ္လို႔ ထင္ေတာင္မထင္မိဘူး”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွလံုးသားေတြအဲ့ေန႔က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မမွတ္မိက်ဘူးထင္ပါရဲ႕။ တေနရာရာမွာျမင္ဖူး သလိုလိုေမးခြန္းေတြ ထုတ္ၿပီး တစိမ္းဆန္က်တယ္…။

                 ေနာက္တစ္ေန႔……
                 အဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့အရာတစ္ခုနဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ၾကံဳျပန္တယ္ ေတြ႕ေတာ့ေတြ႕ လိုက္ရပါတယ္သူမကို။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရႈပ္ရွက္ခက္ေနပံု၊ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္းနဲ႔ ေဆးရံုကလူနာအတြက္ ထမင္းပို႔ဖို႔ျပင္ဆင္ေနပံု။ သူ႔မိဘေတြေရွ႕မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာ စကားမွလဲမရွိ။ သူမကပဲေျပာတယ္။
                “မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္သြားရမယ္”
                “ဗ်ာဘာလို႔တုန္း တူေလးေၾကာင့္လား”
                “ဟုတ္တယ္ အေျခေနကဒီမွာ ခြဲလို႔ မရဘူး ရန္ကုန္သြားခြဲစိတ္ရမယ္တဲ့” အဲ့ဒီေန႔အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္မသိတဲ့အရာတစ္ခုက အဲၿမိဳ႕ေပၚမွာသူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တာ ဒါေနာက္ဆံုး။

သူမရန္ကုန္ဆင္းသြားၿပီ။

                ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားက ေအးတိေအးစက္ ေလစိမ္းေတြက ကင္းစင္သြားတာလား။ ျပန္လည္မပူေႏြး လာေသးတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွကိုမရွိေတာ့လို႔ တိုက္စရာမလိုေတာ့တာလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံေယာဇဥ္ေတြ ျပံဳးျပၾကပါရဲ႕။ အလည္ပတ္သြားမယ့္ စိတ္ေတြလဲ ဘယ္ေတြေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ေတြက ရန္ကုန္ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္္လည္း မၿပံဳးခ်င္ၿပံဳးခ်င္ မ်က္ႏွာဖံုး ေတြ တပ္ၿပီး အမ်ိဳးဆိုတာေတြကိုလိုက္ျပရေသးတယ္။ အဲ့မ်က္ႏွာႀကီးကို။ သူမ ထားသြားျပန္တဲ့ ဒုတိယၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေအာင့္အီးၿပီး တပတ္ဆိုတာကို ျဖတ္ သန္းလိုက္ရတယ္။

                    ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီ။
                   ေျမၾသဇာမထည့္ဘူးဆိုေပမယ့္လဲ ပံုမွန္ေရေလာင္းေပးေနပါရဲ႕။ သို႔ေသာ္ သူကေျမၾသဇာႀကိဳက္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထင္တယ္။ ကေလးေတာင္ ေဆးရံုကဆင္းလို႔ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့ တရက္အလိုက်မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားပံုမ်ား။ လူနဲ႔မ်က္လံုးက မစိမ္းတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေတြစိမ္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခရာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရန္ကုန္ကဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာကလြဲရင္ၿမိဳ႕ႀကိဳၿမိဳ႕ၾကား၊ လမ္းႀကိဳလမ္းႀကားမွာဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ အဲ လမ္းေတြၿမိဳ႕ေတြ ရပ္ကြက္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္လာတဲ့အခါ ၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့ အၾကည့္ေတြပဲရွိမွာေပါ့။ ခုေတာ့ လိပ္စာကဒ္ေလးတစ္ခုကိုကိုင္ၿပီး တာေမြေက်ာက္ေျမာင္းက တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္းကို လိုက္ရွာလိုက္ရတာ။ ဆိုက္ကားသမားေတြေမးလိုကေစ်းသည္ေတြေမးလိုက္နဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း……..

သံပန္းတံခါးေရွ႕မွာ သူမမ်က္နွာစေတြ႕ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္မသိေသးတဲ့အရာတစ္ခုနဲ႔ တတိယအႀကိမ္ ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္။ ကေလးက ေခါင္းမွ ပတ္တီးေတြနဲ႔ အရုပ္ကေလးေတြကိုင္ၿပီး ေဆာ့ေနတယ္။ အေမလုပ္သူက ကေလးေဘးမွာ ထမင္းပန္းကန္ကိုင္ၿပီး ၾကည့္ေပးလို႔၊ သူမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာလိုက္ၾကည့္လိုက္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ ႏွလံုးသားနဲ႔မေျပာပါ ႏွလံုးသားနဲ႔လည္းမၾကည့္ပါ။ နားလည္မႈနဲ႔သာ ေျပာက်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္သင့္ၿပီထင္တယ္…။

တံခါးတြန္းဖြင့္သံေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္မသိေသးတဲ့ တတိယအရာတစ္ခုကို သိလိုက္ရတာကရန္ကုန္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕မွာ ဒီတစ္ႀကိမ္ သူမနဲ႔ ေတြ႕တာ ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္၊ ၿပီးေတာ့ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလား…..။ အဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ္သူမမ်က္ႏွာကို အ၀ၾကည့္ပစ္ လိုက္တယ္။ မ်က္လံုး၊ ႏႈတ္ခမ္း၊ ပါးျပင္အားလံုးအားလံုးကို ဘယ္ေတာ့မွ ကြယ္ေပ်ာက္မသြားေတာ့မယ့္ မန္မိုရီထဲထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မ်က္၀န္းနဲ႔ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

သံပန္းတံခါးေနာက္က ခ်စ္သူမ်က္ႏွာနဲ႔ ေလတစ္ခ်က္အေ၀ွ႕မွာ လြင့္စင္သြားတဲ့ တံခါးေဘာင္ေပၚက ဖုန္မႈန္႔ငယ္အခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ က်န္တဲ့စာတန္းမထိုးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက ငါးလႊာေပၚကို ၁၀ ခါျပန္တက္ရတဲ့ ေျခလွမ္းနဲ႔ အဆင္းမွာ ေမာဟုိက္လိုက္တာ….။ ေလွခါးထစ္ေတြဆံုးေတာ့ ေအာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူေတာင္းစားဆိုသူရဲ႕ခြက္ေလးထဲ အေၾကြ သုံးရာထည့္ၿပီး။ အရာရာအားလံုးကိုပိုက္ ေျခလွမ္းေတြျပင္ (ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲလား) ဆိုတဲ့အေတြးန႔ဲ ေက်ာခိုင္းၿပီး……

ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္……

မင္းေႏြဦး

စာရြက္ေပၚကရင္ဘတ္အေၾကာင္း

Tuesday, March 29, 2011

ခက္တယ္

Thursday, March 24, 2011

အတိတ္ကိုေမ့ထားခဲ့ေသာ္လည္း