ကဗ်ာမမွီ

စိမ္းျမနဒီ ငါ့ႏွလံုးသား
မင္းရနံ႔နဲ႔ မင္းအပါးမွာ
ပြင့္လန္းပါရေစ။

နိယာမေတြ ရွင္းထုတ္
သဘာ၀နဲ႔ မင္းရင္ထဲမွာ
ပန္းစိုက္ ဥယ်ာဥ္မွဴးျဖစ္ပါရေစ။

ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ
အလွသစ္တိုးေအာင္
မင္းမ်က္ႏွာေလးကို ႏွလံုးသား
အိပ္ေဆာင္ထဲထည့္ ႏုပ်ိဳေဆးအျဖစ္
ထာ၀ရခ်ိတ္ဆြဲ ပါရေစ။

ကဲ...ၾကာပါတယ္ကြာ
အျဖဴေရာင္ကိုေခါက္ထား
တာအထြက္မွာ လီဘာခပ္ပါးပါးပုတ္ရင္း
ေနကာမ်က္မွန္ကိုယ္စီတပ္
ၾကည္လင္ေရာင္ေပၚ
သုညတစ္လံုးစီကိုင္ရင္း
၁၅ ဂဏန္းေရးဆြဲၾကရေအာင္။

အမွားသီအိုရမ္

သူမအတြက္ ခင္းက်င္းတဲ့
ဖန္တစီရိႈးပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာတခ်ိဳ႕
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆြဲႀကိဳးခ်ျပရတယ္။

ရိုင္ဖယ္တစ္လက္ဆန္ဆန္ငါ့ႏွလံုးသား
မင္း...ဇာတ္ေသာ့လာခတ္ထားပါ
စရိတ္သံုးက်ဥ္ဆန္ေတြနဲ႔ပဲ
စာမတတ္တဲ့ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္မ်က္၀န္းနဲ႔
မင္းပတ္၀န္းက်င္ကို ငါအေလးျပဳပါ့မယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းမွာ အလြမ္း
ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔စၿပီး ပီတိ
တစ္ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ အဆံုးသတ္စၿမဲပါ။

ကၽြန္ေတာ္စာေရးတိုင္း
ေကာင္မေလးမ်က္လံုး ဖြင့္တတ္ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားဖြင့္တိုင္း
ေကာင္မေလး စာမဖတ္တတ္ဘူး။

စာရြက္ေပၚမွာ စကားလံုးေတြနဲ႔
အေရးသားေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာင္ေျမာက္ေနပါေစ
မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တဲ့အခါ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ စာလံုးေတာင္မေပါင္းတတ္တဲ့
အည့ံဆံုးစာဖတ္သူေတြပါ။

ေန႔နဲ႔ညကို မွားယြင္းစြာစားသံုးမိတဲ့အခါ
အိပ္စက္ျခင္းဆိုတာ ငတ္မြတ္မႈေဘာင္ထဲ၀င္သြားတယ္
အခ်စ္ကိုအလြန္အကၽြံေပးဆပ္မိတဲ့အခါ
သီအိုရမ္ဆိုတာ မွားယြင္းစြာလြဲေခ်ာ္သြားတယ္။

မမွားဘူး.....ငါ မ မွား ဘူး
(အခ်စ္အတြက္ မမွားတဲ့လမ္းေပၚကိုယ့္ကိုကုိယ္ျပန္မွားလို႔)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့...

အို......လမင္းငယ္
မင္း အလင္းေရာင္ေတြျဖာက်ဖို႔
ငါ့ေကာင္းကင္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးအေမွာင္ခ်
တိမ္မည္းေတြ ကင္းစင္ထားပါ့မယ္။

ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္

ေရာင္စံုေတြတြဲလြဲ က်ေနတဲ့ညကို
မ်က္၀န္းထဲထည့္ၿပီး ျခံဳငံုၾကည့္ပါတယ္
အစဥ္လာကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔
မဲေမွာင္ျခင္းေတြပဲ မိုးခ်ဳပ္ျပတယ္။

ေႏြးေထြးတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
သူမရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ဖက္ထဲထည့္ၿပီး
လြတ္လပ္စြာ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ဖူးပါတယ္
ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ ပူေလာင္ျခင္းေတြပဲၾကြင္းတယ္။

သင္းပ်ံ႕တယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့ ရန႔ံေတြကို
ရင္ဘတ္ထဲထည့္ၿပီး ဖူးငံုဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါတယ္
သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကမ္းနဲ႔
မိစိမ္းကား အေညာ္ဓါတ္ေတြပဲ ေပးကမ္းစြန္႔က်ဲတယ္။

အဲ့မ်က္၀န္းစိုစိုေလးေတြကို
အလွဆံုးပန္းခ်ီကားအျဖစ္ စာရြက္ေပၚခ်ေရးပံုေဖာ္ၾကည့္တယ္
မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံနဲ႔
ငါ့စာရြက္ေတြေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတယ္။

ဖန္တီးေပးမွ်
စြံအ နားမၾကား အရသာမခံတတ္တဲ့ ကာရိုက္တာေတြနဲ႔
တံု႔ျပန္ခံရဖန္မ်ားေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ ငါ့ႏွလံုးသားၾကားမွာ
စြံအတဲ့ အျငင္းပြားမႈေတြမ်ားလာတယ္။

ၾကာလာေတာ့ ငါ့ႏွလံုးသား
ရိုးရိုးေလးနဲ႔ အဓိပၸာယ္ေတြမဲ့လာတယ္။

ေနာက္ေတာ့....
အဆိပ္ကို အဆိပ္နဲ႔ေျဖသလို
ငါ့ႏွလံုးသားကို ေၾကကြဲမႈနဲ႔သာ
အထီးက်န္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္.

ဒါမွမဟုတ္ရင္သူက အေနထိုင္မတတ္တဲ့
ေၾကကြဲသူျဖစ္သြားလိမ့္မယ္........။