တိမ္မည္းေတြ ခပ္အုပ္အုပ္ပြင့္တဲ့
နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ
အလြမ္းတစ္ခုနဲ႔အတူ သူ႔
မ်က္လံုးေတြပြင့္ခဲ့တယ္
ဧပရယ္ကို အဆံုးသတ္ဖို႔
ပိေတာက္နဲ႔ မိုးေျပးေတြေတာင္
သြားႏွင့္ၾကၿပီ....
ဒီေႏြညရင္ခြင္မွာေတာ့
မၿပီးေသးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကရွိေနတယ္
ဒါေပမယ့္ ဒီကဗ်ာ
အစပ်ိဳးကတည္းက
ဗိုင္းရပ္စ္တစ္ေကာင္ကို
သူ႔ေသြးထဲမွာ ထည့္လာၿပီးသား
ခုဆို ဒီေကာင္က ဂ်ိဳလ္ေပါက္လို႔
မ်ိဳးပြားေရးေတာင္လုပ္ေနၿပီ
ဒီေကာင္က စာေမးပြဲလည္းေျဖစရာမလိုဘူး
ႏိုင္ႏိုင္ရႈံးရႈံး ႀကိဳေနတဲ့ မိုးခ်ိမ္းရာသီနဲ႔အတူ
ဒီေကာင္က ေအာင္ပြဲခံဖို႔အသင့္
ခက္တာက ဒီကဗ်ာမွာ စကားလံုးေတြမပါဘူး
အထူးသျဖင့္ အရယ္အေမာေတြနဲ႔ မျခယ္မႈန္းထားဘူး
အညတရထက္ ပိုႏြမ္းပါးတယ္
စကားလံုးေတြ ပိုရွားပါးတယ္
ေနာက္ဆံုးဘာမွန္းမသိပဲ အစပ်ိဳးၿပီး
ဘာမွန္းမသိပဲ ပုဒ္မခ်ခ်သြားတတ္တဲ့ေကာင္
ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ သိေနတယ္
အဲ့ဒါ “ငါဘာေကာင္လည္း” ......
အဲ့ဒီညေနကေပါ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္
သူကအမည္း ကၽြန္ေတာ္က အျဖဴ
အမည္းကြက္ေတြေျပာင္းလိုက္
အျဖဴကြက္ေတြ ေရႊ႕လိုက္နဲ႔
သူကတိုက္စစ္ကို လွလွပပဖြင့္တတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခုခံကာကြယ္ရတာကို ႏွစ္သက္တယ္
အဲ့ဒီညေနတိုင္းေပါ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္
စစ္တုရင္ ၿပိဳင္ထိုးၾကတာ
အဲ့ဒီေကာင္ေလ.......အဲ့ဒီေကာင္ေပါ့
“နာက်င္ျခင္းဆိုတဲ့ေကာင္”.....။ ။
မင္းေႏြဦး
