ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေရ.....ငါဟာ မီးကို မကိုးကြယ္တတ္တဲ့
ကမာၻဦးလူသားပါ
အလင္းေရာင္ေလးကိုပဲ ေတာင့္တမိခဲ့တာ…
မင္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္
ငါဟာ အလိုလို အေမွာင္က်ေနတတ္တယ္
ဒါမွလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ျမင္ေတြ႕ရမွာမဟုတ္လား။
ေဟာ…..
ငါ့ညေနခင္းေတာင္ အိပ္တန္း၀င္သြားၿပီ
အဲ့လို႔ပဲ ငါဟာမသိသလိုနဲ႔
ငါ့ေန႔ခင္းေတြကို အလြယ္တကူ
ေန၀င္ပစ္ခဲ့တယ္…..
အေပါင္းအႏုတ္ဆန္တဲ့
အဖိုအမ သဘာ၀အတြက္
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး
ၿပိဳင္တူလင္းေနလို႔ မျဖစ္ဘူး
အဲ့ေတာ့ ငါကပဲ မိုးခ်ဳပ္ေပးလိုက္တယ္…
ေျပာရင္းဆိုရင္း လမင္းႀကီးေတာင္
အလိုက္တသိနဲ႔ မိုက္ျပလိုက္ၿပီ
ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေရ……
သံစုန္ေတြလဲ့လဲ့ခတဲ့ညမွာ
မင္းအလင္းကို ငါ့မွန္အိမ္ထဲထည့္
အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔
လမ္းမ်ားၾကရေအာင္။
ကဗ်ာေလးကမိုက္တယ္ဗ်ာ...ၾကိုက္တယ္..
ReplyDelete