Wednesday, February 23, 2011

ရက္ရာဇာ

တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက
ေလာင္ကၽြမ္းသြားတဲ့ ျပာေတြကို
ယက္ၿပီး နံရံထက္မွာခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ေတာ့
သိပ္လွတဲ့ပန္းခ်ီအျဖစ္ ထယ္၀ါေနဆဲ
အဲ့ေလာက္ေတာင္တင္စားခဲ့ေနလည္း
ကန္းေနတဲ့မင္းရဲ႕မ်က္လံုးေအာက္မွာ
ငါက ...... ခြက္ေပ်ာက္တဲ့
သူဖုန္းစားလို ေယာင္ခ်ာခ်ာ
ေပါက္ကြဲသင့္တာၾကာေနေပမယ့္
ငါ့ႏွလံုးသားပုပၸားကေတာ့
မင္းအတြက္ .....
အၿမဲေအးျမျခင္းေတြ အုပ္မိုးတုန္း
ကန္းေနတဲ့မင္းရဲ့သံစဥ္ေတြ ၫိွရေအာင္
ငါအေ၀းဆံုးမွာသြားေဆြးေနလိုက္ဦးမယ္
ဒါမွ အိပ္ရာသစ္ေပၚမွာ
မင္းတစ္ေယာက္ ...
ငါခင္းခဲ့တဲ့ သံုးရာသီေတြကို
မွတ္မိမယ္ထင္တယ္
ျမတ္ႏိုးသူ ........
မင္းမလြင့္ပစ္ခင္ ငါထြက္သြားမိတာ
ငါ့ကိုဘယ္လိုပဲညံ့တယ္ေျပာေျပာ
ေထာင့္ငါးရာျပဇာတ္မွာေတာ့
ငါ သိပ္ေတာ္တဲ့ရက္စက္သူမျဖစ္ခ်င္ဘူး
အဲ့ဒီအ႐ႈံးပန္းခ်ီထက္မွာ
ခပ္ညံ့ညံ့ေဆးေတြခ်ယ္ၿပီး
ငါ့အခန္းနံရံမွာခ်ိတ္
တ၀ႀကီးထိုင္ၾကည့္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္
အဲ့ခါ ငါ့ရဲ႕ဟာလာမ်က္ႏွာက်က္က
အလိုမက်မိုးေတြရပ္ဆဲျခင္းေပါ့..။

2 comments:

  1. can't read properly......how this?...the writings must be so nice...

    ReplyDelete
  2. Thank you, this is a little difficult to explain. Sorry about that. :)

    ReplyDelete