ခါတိုင္းေတြတုန္းကေပါ့....
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ...အေမ ကေမးပါတယ္...“ သားပင္ပန္းလာၿပီလား ” တဲ့၊ အေဖ ကေမးတယ္...“ သားအလုပ္အဆင္ေျပလား ” တဲ့
အခုဒီေန႔လိုအိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြမွာ...ဘယ္သူမွမေမးၾကပါ...အေဖ နဲ႔ အေမ ကအမိေျမမွာ..ဖုန္းဆက္ပါတယ္...အေဖ နဲ႔ အေမ က “သားေနေကာင္းလား” တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ေလ..အဲ့လိုစိုးရိမ္ၿပီးေမးတာထပ္....အေဖ နဲ႔ အေမနားမွာေနတုန္းက အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆူေငါက္သံေတြကိုပဲနားဆင္ခ်င္မိတယ္ဗ်ာ.....
အလုပ္ကျပန္လာခ်ိန္ဆို အဆင္သင့္ခူးခပ္ထားတဲ့..အေမ့ လက္ရာေတြကိုလြမ္းတယ္...အမွန္တကယ္ပါဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာစားေနရတဲ့ sea food ေတြဆိုတာ...အေမ ေၾကာ္တဲ့ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္နဲ႔ပဲဟင္းေလာက္ကုိမၿမိန္ပါဘူးဗ်ာ..
အေမ ရယ္....အေမ့ လက္ရာေတြကိုဒီကဟင္းေတြထက္ေစ်းပိုေပးၿပီးစားခ်င္ေတာင္..အခုခ်က္ခ်င္းမရႏိုင္ပါလား....အေမ..
အဲ့လိုပဲ..တေနကုန္ aircon ခန္းထဲမွာဇိမ္နဲ႔ထိုင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ေနရခ်ိန္မွာ...ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြက မိုးေရေတြၾကားထဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းေတြေပၚမွာ Marketing ဆင္းရင္းဘတ္စ္ကားတိုးစီးရတဲ့ဘ၀ကိုျမင္ေယာင္မိတယ္...
ဒီကစားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြ၊ Bar ေတြမွာထိုင္ေနရေပမယ့္...သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ မိုးယိုတဲ့လကၻက္ရည္ဆုိင္ေအာက္မွာ ေဘာလံုးပြဲအတူေအာ္ဟစ္အားေပးတာေတြက ပိုခ်ိဳၿမိန္ေစတယ္...
ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ ေန႕တိုင္းထိုင္ၿပီးစကားေျပာဆိုေနရတဲ့လက္ရွိခ်ိန္နဲ႔...တခါတုန္းကေဘာ္ဒါေတြနဲ႔အတူ ဂစ္တာတီးၿပီးသီခ်င္းဆိုလိုက္၊ တီဗီြဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊
ရပ္ကြက္ထဲမွာေဘာလံုးခ်ိန္းကန္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ဘ၀က အမ်ားႀကီးကြာဟတယ္လို႔ေတာ့ခင္ဗ်ားဒို႔ေတာ့ထင္မွာပဲ...
ဟုတ္ပါတယ္..ကြာဟေကာင္းကြာဟမွာပါ...ႏိုင္ငံျခားဆိုတာကိုတခ်ိဳ႕ကနတ္ဘံုတစ္ခုလိုသတ္မွတ္ထားၾကမွာ..လူတိုင္းလိုလိုကလည္းသြားခ်င္ၾကတာ မဟုတ္လား
တကယ္ေတာ့ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ..ႏိုင္ငံျခားသြားေလေလ..အမွတ္တရျဖစ္ေစမယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြက ပို၍ပို၍ေမွးမိွန္သြားေစတာ..
အေဖ နဲ႔ အေမ ကိုအလြမ္းဆံုး....
ၿပီးေတာ့ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရယ္...ခင္မ်ားႀကီးကိုပိုးစိုးပက္စက္လြမ္းတယ္ဗ်ာ...ခင္မ်ားႀကီးရဲ႕အရိပ္ေအာက္က..
ကန္ေတာ္ႀကီး၊ တံတားျဖဴ၊ ေျမနီကုန္း၊ ေကာင္မေလးေတြပဲစားပြဲထိုးတဲ့ လွည္းတန္းကလကၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ထမင္းသုပ္ဆိုင္၊ ေျမာက္ဥကၠလာအ၀ိုင္းႀကီးက မဟာႏြယ္လကၻက္ရည္ဆိုင္၊ ေကာ္နက္ရွင္မေကာင္းတဲ့အင္တာနက္ဆိုင္အခ်ိဳ႕၊ ဒဂံုေက်ာင္း၀န္းထဲကကိုသားငယ္ရဲ႕ Excellent ၊ မဂၤလာဒံုေလတပ္ထဲက ေဘာလံုးကြင္း၊ ေ၀ဘာဂီကမိုးအၿမဲယိုတဲ့ေမာင္သန္းစိုးလကၻက္ရည္ဆိုင္၊ ေဘာ္ေဘာ္ေတြနဲ႔ညတိုင္းဂစ္တာထိုင္တီးတဲ့လမ္းေဘးအုတ္ခံုေတြ၊ ဘႀကီးရဲ႕တီဗြီဂိမ္းဆိုင္၊ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေတြ၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား၊ အကုန္လံုးအကုန္လံုး ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္...
တကယ္ပါ အဲ့ဒီေနရာေတြမွာကၽြန္ေတာ့္ေျခရာေတြခ်ည္းပဲ...အခြင့္ရွိဦးမယ္ဆိုရင္ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာ့ထပ္နင္းခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ...
တကယ္ပါ ၅ မိနစ္ေလာက္ေလးပါဗ်ာ....
တကယ္ေတာ့..တခ်ိဳ႕ပီတိေတြကအလွမ္းေ၀းသြားမွပိုတန္ဖိုးရွိလာတာဗ်...
ကၽြန္ေတာ္အိမ္လြမ္းသူႀကီးပါဗ်ာ.....
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ...အေမ ကေမးပါတယ္...“ သားပင္ပန္းလာၿပီလား ” တဲ့၊ အေဖ ကေမးတယ္...“ သားအလုပ္အဆင္ေျပလား ” တဲ့
အခုဒီေန႔လိုအိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြမွာ...ဘယ္သူမွမေမးၾကပါ...အေဖ နဲ႔ အေမ ကအမိေျမမွာ..ဖုန္းဆက္ပါတယ္...အေဖ နဲ႔ အေမ က “သားေနေကာင္းလား” တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ေလ..အဲ့လိုစိုးရိမ္ၿပီးေမးတာထပ္....အေဖ နဲ႔ အေမနားမွာေနတုန္းက အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆူေငါက္သံေတြကိုပဲနားဆင္ခ်င္မိတယ္ဗ်ာ.....
အလုပ္ကျပန္လာခ်ိန္ဆို အဆင္သင့္ခူးခပ္ထားတဲ့..အေမ့ လက္ရာေတြကိုလြမ္းတယ္...အမွန္တကယ္ပါဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာစားေနရတဲ့ sea food ေတြဆိုတာ...အေမ ေၾကာ္တဲ့ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္နဲ႔ပဲဟင္းေလာက္ကုိမၿမိန္ပါဘူးဗ်ာ..
အေမ ရယ္....အေမ့ လက္ရာေတြကိုဒီကဟင္းေတြထက္ေစ်းပိုေပးၿပီးစားခ်င္ေတာင္..အခုခ်က္ခ်င္းမရႏိုင္ပါလား....အေမ..
အဲ့လိုပဲ..တေနကုန္ aircon ခန္းထဲမွာဇိမ္နဲ႔ထိုင္ၿပီးအလုပ္လုပ္ေနရခ်ိန္မွာ...ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြက မိုးေရေတြၾကားထဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းေတြေပၚမွာ Marketing ဆင္းရင္းဘတ္စ္ကားတိုးစီးရတဲ့ဘ၀ကိုျမင္ေယာင္မိတယ္...
ဒီကစားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြ၊ Bar ေတြမွာထိုင္ေနရေပမယ့္...သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ မိုးယိုတဲ့လကၻက္ရည္ဆုိင္ေအာက္မွာ ေဘာလံုးပြဲအတူေအာ္ဟစ္အားေပးတာေတြက ပိုခ်ိဳၿမိန္ေစတယ္...
ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ ေန႕တိုင္းထိုင္ၿပီးစကားေျပာဆိုေနရတဲ့လက္ရွိခ်ိန္နဲ႔...တခါတုန္းကေဘာ္ဒါေတြနဲ႔အတူ ဂစ္တာတီးၿပီးသီခ်င္းဆိုလိုက္၊ တီဗီြဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊
ရပ္ကြက္ထဲမွာေဘာလံုးခ်ိန္းကန္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ဘ၀က အမ်ားႀကီးကြာဟတယ္လို႔ေတာ့ခင္ဗ်ားဒို႔ေတာ့ထင္မွာပဲ...
ဟုတ္ပါတယ္..ကြာဟေကာင္းကြာဟမွာပါ...ႏိုင္ငံျခားဆိုတာကိုတခ်ိဳ႕ကနတ္ဘံုတစ္ခုလိုသတ္မွတ္ထားၾကမွာ..လူတိုင္းလိုလိုကလည္းသြားခ်င္ၾကတာ မဟုတ္လား
တကယ္ေတာ့ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ..ႏိုင္ငံျခားသြားေလေလ..အမွတ္တရျဖစ္ေစမယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြက ပို၍ပို၍ေမွးမိွန္သြားေစတာ..
အေဖ နဲ႔ အေမ ကိုအလြမ္းဆံုး....
ၿပီးေတာ့ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရယ္...ခင္မ်ားႀကီးကိုပိုးစိုးပက္စက္လြမ္းတယ္ဗ်ာ...ခင္မ်ားႀကီးရဲ႕အရိပ္ေအာက္က..
ကန္ေတာ္ႀကီး၊ တံတားျဖဴ၊ ေျမနီကုန္း၊ ေကာင္မေလးေတြပဲစားပြဲထိုးတဲ့ လွည္းတန္းကလကၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ထမင္းသုပ္ဆိုင္၊ ေျမာက္ဥကၠလာအ၀ိုင္းႀကီးက မဟာႏြယ္လကၻက္ရည္ဆိုင္၊ ေကာ္နက္ရွင္မေကာင္းတဲ့အင္တာနက္ဆိုင္အခ်ိဳ႕၊ ဒဂံုေက်ာင္း၀န္းထဲကကိုသားငယ္ရဲ႕ Excellent ၊ မဂၤလာဒံုေလတပ္ထဲက ေဘာလံုးကြင္း၊ ေ၀ဘာဂီကမိုးအၿမဲယိုတဲ့ေမာင္သန္းစိုးလကၻက္ရည္ဆိုင္၊ ေဘာ္ေဘာ္ေတြနဲ႔ညတိုင္းဂစ္တာထိုင္တီးတဲ့လမ္းေဘးအုတ္ခံုေတြ၊ ဘႀကီးရဲ႕တီဗြီဂိမ္းဆိုင္၊ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေတြ၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား၊ အကုန္လံုးအကုန္လံုး ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္...
တကယ္ပါ အဲ့ဒီေနရာေတြမွာကၽြန္ေတာ့္ေျခရာေတြခ်ည္းပဲ...အခြင့္ရွိဦးမယ္ဆိုရင္ေနာက္တစ္ေခါက္ေတာ့ထပ္နင္းခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ...
တကယ္ပါ ၅ မိနစ္ေလာက္ေလးပါဗ်ာ....
တကယ္ေတာ့..တခ်ိဳ႕ပီတိေတြကအလွမ္းေ၀းသြားမွပိုတန္ဖိုးရွိလာတာဗ်...
ကၽြန္ေတာ္အိမ္လြမ္းသူႀကီးပါဗ်ာ.....
No comments:
Post a Comment